Het kan in dit leven toch wel eens raar lopen. Neem nu dit duo: pianist Denis Cuniot, klassiek geschoold en gepokt en gemazeld in tig genres, vormt in 1983 een duo met klarinettist Nano Peylet, die enkelen onder ons zich wellicht herinneren als één van de gezichten van Bratsch en samen nemen ze in de loop der jaren drie platen op, die weliswaar hoge ogen gooien binnen het redelijk selecte clubje van Klezmer-kenners, maar die verder in de nevelen der tijd dreigen te verdwijnen.

Vandaag is er, dankzij het Buda Musique-label een meer dan verdienstelijke poging om die verdwijning te voorkomen en is er dus deze dubbele CD. Daarop vinden we achttien tracks uit die drie platen. Er was eerst “Musique des Klezmorim et de leurs descendants” uit 1989. Met deze plaat gaf het duo de ambitie aan de Klezmer-muziek en de cultuur waarvoor ze symbool staat, meer bekendheid te geven en te laten horen waartoe een klarinet muzikaal zoal in staat is, als ze maar bespeeld wordt door iemand, die zich weet te bewegen in dat grensgebied tussen folk en jazz, waar Klezmer bedreven wordt.

In 1992 kwam dan “Musique Klezmer d’hier et de demain”, waarin de nadruk lag op de zoektocht naar het antwoord op de vraag of je je nog aan muziek mag wagen van een volk dat door een resem aan vervolgingen, eigenlijk als “verdwenen” moet beschouwd worden. Het antwoord van het duo was een volmondig “ja, natuurlijk’, aangezien anders zowat onze hele hedendaagse muziek, van rumba tot blues niet levendig gehouden zouden geweest zijn.

Deel 3 van de samenwerking was er in 2003, in de reeks “Musiques du Monde” de plaat “L’amour des Niguns”, waarvan je moet weten dat “Nigun” een Hebreeuwse term is voor “melodie” of “lied”. Bij de Ashkenazi-nakomelingen staat die term voor de muziek, die aan bepaalde, vaak religieus geïnspireerde gebeurtenissen zoals de bar-mitsva of een huwelijk. Klezemermuzikanten, die het materieel meestal allesbehalve gemakkelijk hadden en eigenlijk van dorp tot dorp moesten trekken om te zien of er nog wat te verdienen viel, waren wel bijzonder gedreven en technisch vaardig en ze maakten van die liederen vaak bewerkingen, die de tand des tijds meer dan zomaar doorstonden.

De samenwerking tussen Peylet en Cuniot kreeg later nog een klein vervolg-hoofdstuk middels twee tracks op de “Nano Peylet & Friends-plaat, waarop ze te horen waren naast een aantal andere duo’s en het mag ook vermeld worden dat de muziek van beide heren ook gebruikt werd in films over de levens van Chagall en Kafka. Aldus kun je samenvatten dat deze twee Grote Heren best wel een muzikale erfenis nagelaten hebben, waarmee we vandaag, dankzij deze dubbelaar, erg blij mogen zijn. Wellicht is dit een beetje “voer voor specialisten”, maar ik mocht hier thuis ondervinden dat er geregeld gespitste oren te merken waren, als deze muziek door de kamer schalde. Twee heerlijke figuren, die een hele wereld van bijzondere muziek openbaren voor het nageslacht. Wie kan daar om treuren?

(Dani Heyvaert)